Persboek familie Philippaerts 2019

Copyright © 2019 Belga. Alle rechten voorbehouden 4x400m-ploegen Eén constante: de familie Borlée Het succes van de Belgian Tornados is een verhaal van lange adem en van volharding, met één constante: de familie Borlée. Het begon in de zomer van 2002, toen Olivia Borlée aan haar vader Jacques Borlée zei: "Ik wil zoals Kim Gevaert zijn." Gevaert sprintte dat jaar niet alleen naar EK-zilver op de 100m en 200m, maar was ook samen met Elodie Ouedraogo de draaischijf van de 4x100m-estafetteploeg, in 2001 opgericht door coach Rudi Diels. Ze waren in eerste instantie de enigen die in het project geloofden. Zeven jaar later, in Peking, werden ze olympisch kampioen. Mét Olivia Borlée, die sinds 2006 deel uitmaakte van het aflossingsteam. Vriendschap Jacques Borlée zat op de eerste rij. Hij zag hoe ver je kan raken met intense en specifieke trainingen, met engagement en met vriendschap - want dat is wat de meisjes van de 4x100m voor elkaar voelden. Tuurlijk was er een sterke motor nodig, die was er in de figuur van Kim Gevaert, maar zonder brandstof van de anderen kon die het team niet alleen trekken. Borlée vond hun groei en succes inspirerend. Het BOIC en de Vlaamse sportadministratie ondersteunden het project van de 4x100m vanaf 2002, net zoals ze dat later ook deden voor het jongerenteam van de 4x400m, met daarbij twee getalenteerde tieners: Kevin en Jonathan Borlée. In november 2007 nam vader Jacques Borlée de touwtjes in handen. Hij wist welke diamanten hij met zijn zonen in handen had en ging, net zoals Diels dat had gedaan, op zoek naar geschikte atleten. Cédric Van Branteghem stapte mee in het project, net als mindere goden Arnaud Destatte, Antoine Gillet en Niels Duerinck. De medailles lieten niet lang op zich wachten: in 2010 grepen ze goud op het WK indoor en brons op het EK. Toch kreeg Van Branteghem dat jaar geen verbeterd contract van het BOIC en de Gentenaar stopte met atletiek. Jacques Borlée kon herbeginnen. De namen veranderden geregeld, maar de basis bleef intact - de Borlées stonden altijd wel garant voor medailles. "Het probleem is dat verschillende atleten het niet lang volhielden, dat ze mentaal kraakten", vertelt Jacques Borlée. "De harde trainingen, de stress... Wie dat niet aankan, die blijft als atleet stilstaan." Clashes met federatie Jacques Borlée was en is een veeleisende trainer. Hij laat zich adviseren en bijstaan door experten uit verschillende domeinen. Volgens hem een conditio sine qua non om te evolueren, maar wel eentje met een stevig prijskaartje aan - het leidde tot meer dan één clash met zijn federatie. Maar hij haalde altijd resultaten met zijn teams, telkens weer. Dat vond weerklank bij andere atleten en in de winter van 2017 klopte Jonathan Sacoor bij hem aan. "Dat was mijn geluk", glimlacht trainer Borlée. De komst van Sacoor was een voltreffer: zondag spurtten de Belgian Tornados voor het eerst naar brons op een WK. Sacoor was niet de enige atleet die bij Jacques Borlée kwam - Hanne Claes volgde. Onder zijn begeleiding raakte ze van haar blessures verlost en het klikte ook met Camille Laus, de vriendin van Kevin Borlée. Zij zagen hoe de broers de ene medaille na de andere grepen - een voorbeeld. En in maart 2018 waren de Belgian Cheetahs geboren. De resultaten bleven niet uit en afgelopen weekend stelden de Cheetahs een olympisch ticket veilig. Van EK naar WK naar Spelen, in 18 maanden tijd. Ze gaan er altijd met hart en ziel voor en geven nooit af. Als de Belgen over tien maanden met drie teams in Tokio staan, dan is dat voor een groot deel de verdienste van Jacques Borlée. BART FIEREMANS Copyright © 2019 De Persgroep Publishing. Alle rechten voorbehouden